Darya Safai is een bijzondere vrouw. Ze is 40 jaar, woont in Wemmel, werkt als tandarts, maar bovenal is ze vrouwenrechtenactiviste. Met recht van spreken bovendien, want de Iraanse heeft meermaals aan den lijve ondervonden dat vrouwen nog altijd niet dezelfde rechten hebben als mannen.
Darya Safai uit Wemmel strijdt voor vrouwenrechten
don 18 feb 2016
Mijn leven verandert, het zijne niet
Darya Safai groeide op in Iran. Op haar eerste schooldag besefte ze ten volle dat meisjes in haar geboorteland minder rechten hebben dan jongens. “Ik moest ineens zo’n lange, donkere mantel dragen, met een broek eronder en ook een hoofddoek. Voor mijn buurjongen, met wie ik vaak speelde, was het ook de eerste schoolda. Maar van ons waarmee ik speelde. Voor hem was het ook de eerste schooldag, maar hij droeg dezelfde kleren als de dag ervoor en ik dacht: dat is raar, mijn leven verandert en zijn leven niet.”
[[{"type":"media","viewmode":"mediaoriginal","fid":"42367","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"239","width":"610"}}]]
Hoofddoek: wettelijk verplicht
Later vielen nog veel andere ongelijkheden op. “Wij als meisjes konden niet fietsen. Als we naar zee gingen, mochten mannen wel in het water en wij niet. Als jonge meisjes wilden we geen hoofddoek. Maar in de Islamitische republiek van Iran is dat de wet. Dat is verplicht. Het is geen vrijheid, je kon nooit vrij zijn.”
[[{"type":"media","viewmode":"mediaoriginal","fid":"42368","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"212","width":"610"}}]]
24 dagen cel voor studentenmanifestatie
Darya heeft die ongelijkheden altijd als bijzonder onrechtvaardig aangevoeld. In 1999 neemt Darya, samen met haar man Saeed, deel aan een studentenmanifestatie tegen de islamitische dictatuur. Ze wordt opgepakt en opgesloten in de gevangenis, 24 dagen lang. “Na die 24 dagen hebben ze mij op borgtocht vrijgelaten, ik denk dat ze wilden dat ik in contact kwam met mijn man om ons allebei op te pakken. Toen heb ik in het geheim contact gezocht met mijn man en hebben we beslist om uit Iran te vluchten. Via Turkije komt het koppel in 2000 in België terecht. Ze bezitten niets, maar ze bouwen hun leven opnieuw op.
[[{"type":"media","viewmode":"mediaoriginal","fid":"42369","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"222","width":"610"}}]]
Strijd tegen stadionverbod voor vrouwen
Darya geeft haar strijd voor meer vrouwenrechten ook niet op, integendeel. In 2014 richt ze de actiegroep Let Iranian women enter their stadiums op. Daarmee klaagt ze het stadionverbod aan voor Iraanse vrouwen. Die hebben niet het recht om een sportwedstrijd bij te wonen. Darya trekt de wereld rond. Vooral waar de Iraanse nationale ploeg speelt, voert ze actie. In onder meer Zweden, Italië, Polen en Amerika trekt ze met banners en T-shirts de aandacht van de pers. Met resultaat. “We hebben zoveel acties gedaan dat de mentaliteit van mensen ineens is wakker geschud. Ja, het klopt: het is niet normaal dat dat niet kan.”
In 2015 schrijft ze het boek: 'Lopen tegen de wind' over haar leven en haar strijd. Eind september 2015 kruipt Darya in de pen voor een vlammend opiniestuk nadat de Egyptische voetballer van Anderlecht, Mahmoud Hassan, op sociale media een foto van supporters van Anderlecht deelde waarop alle vrouwen waren weggegomd.
[[{"type":"media","viewmode":"mediaoriginal","fid":"42370","attributes":{"alt":"","class":"media-image","height":"168","width":"610"}}]]
Darya en haar man voelen zich thuis in Wemmel, al hoopt Darya ooit nog te kunnen terugkeren naar haar geboorteland. "Ik hoop natuurlijk dat ik mijn land kan terugzien. Mijn familie is nog daar. Het is mijn bloed en ik vergeet dat nooit."
