Chiromeisjes Amigo’s uit Pamel hebben op kamp in Nieuwpoort kookouder Yvette Tielemans (70) in de bloemetjes gezet. Meer dan verdiend want Yvette is al 40 jaar ononderbroken van de partij. “Eén keer chiro, altijd chiro”, lacht ze.
Yvette (70) is al 40 jaar kookouder bij Chiro-meisjes Amigo’s: “Ik draag die kinderen nog allemaal in mijn hart”
vrij 29 jul 2022
Al sinds 1982 trekt Yvette Tielemans elke zomer met de chiromeisjes Amigo’s uit Pamel op kamp. Tot hij in 2015 overleed, deed ze dat samen met haar man Freddy. Ook haar zus Christiane is er al 38 jaar bij. “Da’s inderdaad al een hele carrière”, lacht Yvette. “Ik ben als kind bij de chiro geweest en zat daarna ook in de leiding. Ik heb sinds 1982 geen enkel jaar gemist. Eén kamp heb ik maar voor de helft meegemaakt. Ik heb dat jaar borstkanker gekregen en moest nog bestraling krijgen. In de tweede helft van het kamp ben ik toch nog afgekomen.
Deze week werd Yvette in de bloemetjes gezet bij het begin van het kamp in Nieuwpoort. “Ik was helemaal verrast. De kookouders van vroeger, die intussen gestopt zijn, waren allemaal aanwezig en de kinderen hebben ook speciaal een liedje gemaakt en gezongen voor mij.”
Of er veel veranderd is in die 40 jaar? “Het zijn intussen al de ‘kinderen van de kinderen’. Het is al de derde generatie waar we voor koken intussen. Wat we koken verschilt wel. We hebben nu één veganiste en acht vegetariërs onder de 120 meisjes. Dus daar moet je allemaal rekening mee houden. Vroeger was het allemaal eenvoudiger. Nu maken we granola, snijden we fruit ‘s morgens voor bij het ontbijt en voorzien yoghurt. Het is allemaal veel ‘uitgebreider’ nu (lacht). Dat betekent veel meer werk maar we zijn nu al met een ploeg negen terwijl we in de beginjaren maar met vijf waren. We zijn ook zodanig op mekaar ingespeeld dat niemand nog moet vragen wat hij of zij moet doen.”
Yvette vindt het nog altijd even plezant. “Anders zou ik het zolang niet blijven doen. Ik draag die kinderen nog allemaal in mijn hart. Ze zijn ook heel dankbaar. Dat verschilt niet met vroeger.” Wat wel verschilt is de accommodatie. “De kampplaatsen verbeteren elk jaar. In het begin was dat echt ‘basic’. Soms sliepen we gewoon in stallen waar even voordien nog koeien in hadden gestaan.”
“Mijn specialiteit? Ik maak alle dagen de soep en verder doen we alles samen: de groenten snijden en bereiden, sauzen maken, vlees bakken,... Alle leden zeggen dat het eten op kamp heel lekker is. Als je dat steevast op de kaartjes ziet staan die ze versturen naar huis, doet dat veel deugd. Deze middag stond er aspergesoep, broccolistoemp met fishsticks en een ijsje als dessert op het menu. Niet slecht hè...”
Tussendoor is er ook tijd voor ontspanning. “In de vrije momenten zitten we samen met de leiding en praten we bij. Ook ‘s avonds, als de kinderen in hun bed liggen, zitten wij samen en dan wordt er plezier gemaakt en gelachen. Dat houdt een mens jong... Ik heb nog niet nagedacht over hoe lang ik dit nog wil doen. Ik ga alvast echt niet meegaan tot ik een rollator nodig heb. Zolang de gezondheid het toelaat, ben ik wel van de partij.”
Een kamp dat helemaal in het honderd liep, kan Yvette zich niet herinneren. “Alle jaren zijn eigenlijk goed geweest. Een echt rampzalig kamp is er gelukkig nooit geweest. Er is wel eens een salmonella-uitbraak geweest omdat de kinderen tiramisu hadden gegeten die te lang uit de frigo had gestaan. Daar zijn wel een paar doktersbezoeken van gekomen. Ook hadden leden eens pruimen gegeten tijdens een dropping die met insecticiden bespoten waren, ook met heel wat buikpijn tot gevolg. Maar niets dus dat gerelateerd was aan wat ik gekookt had (lacht).”
